رئیس جمهور در مصاحبه ای با روزنامه ایران اعلام کرد: زمانی که امام(ره) می فرمود مجلس در راس امور است، زمانی بود که نظام ما نظام پارلمانی بوده و نخست وزیر به عنوان بر آمده از مجلس باید در مقابل آن هم پاسخگو می بود.
به گزارش «تابناک» متن دقیق اظهارات دکتر احمدی نژاد بدین شرح است:
«بعضي‌ها يك جمله حضرت امام(ره) را متعلق به زماني كه نظام ما پارلماني بوده برجسته مي‌كنند، آن‌زمان رئيس‌جمهور مسئول اداره كشور نبوده بلكه نخست‌وزير مسئول اداره كشور بوده كه از طريق مجلس انتخاب مي‌شده است. آن موقع مجلس بالاترين بود. اكنون در قانون اساسي قوه مجريه بار اصلي اداره كشور را بر دوش دارد و قواي ديگر بايد كمكش كنند. ضمن اين‌كه در قوه مجريه، جايگاهي است به نام رياست جمهوري. رئيس جمهوري علاوه بر اين‌كه رئيس جمهور هست، رئيس دولت هم هست. رئيس جمهور بعد از رهبري بالاترين مقام كشور است، رئيس جمهور مجري قانون اساسي هم هست، اين ديگر به استقلال قوا ربطي ندارد. مردم رأي مستقيم مي‌دهند، رئيس‌جمهور كه انتخاب مي‌شود، رئيس دولت است، رئيس قوه مجريه است، اين يك قوه مستقل است. علاوه بر اين‌ها رئيس‌جمهور مجري قانون اساسي هم است، مسئول امور اداري، برنامه، بودجه و استخدامي كشور شخص رئيس جمهور است. يعني ساير قوا هم اگر بخواهند كار برنامه، بودجه، استخدامي و اداري داشته باشند مسئولش رئيس‌جمهور است. معناي اين موضوع، دخالت در قوا و نقض استقلال قوا نيست.»
در این اظهارات رئیس جمهور دو نکته وجود دارد:
اول: احتمالا در خوشبینانه ترین حالت، منظور دکتر احمدی نژاد این بوده که دولت که در راس امور اجرایی است و نه مجلس. یعنی دولت همه امور اجرایی را بر عهده دارد و منظور از «در راس امور بودن» در این دیدگاه، بالاترین مقام در حیطه اجرا بودن است که قطعا دولت این کار را بر عهده دارد.
اما همه می دانیم منظور امام(ره) از «در راس امور بودن» این نیست که امور اجرایی در حیطه قدرت مجلس است، بلکه منظور امام(ره) این است که مجلس در واقع نشان دهنده اراده عمومی ملت و جایگاه اعمال نقش مردم در حاکمیت در چارچوبی پایدار و همیشگی است و هر امری در جمهوری اسلامی باید از مجرای مجلس عبور کند به گونه ای که در مرحله ایجاد با تصویب مجلس، قانونی شود و در مرحله اجرا نیز با نظارت مجلس اجرا شود.
در واقع، مجلس با اراده مردم است که قانونا به دولت امر می کند چه کاری را انجام دهد و در پایان هم از او بازخواست می کند و منطقا هم همین طور است که زمانی یک نهاد، در چارچوب یک نظام سیاسی در راس قرار می گیرد که امر به انجام کار و بازخواست از نتیجه می نماید و بر همین اساس بود که امام(ره) می فرمود مجلس در راس امور است.
دوم: رئیس جمهور واقعا دولت را در راس امور به معنای مذکور می داند که در این باره باید به ایشان تذکر داد که نمایندگان مجلس شورای اسلامی در چارچوب نظام جمهوری اسلامی، در واقع برآیندی از نخبگان مردم هستند که حق نظارتی و قانونگزاری را وکالتا به عهده گرفته اند و در واقع نمایندگان مجلس وکلای ملت هستند تا از جانب آنان بر عملکرد دولت نظارت کنند تا مبادا دولت خود را فعال مایشاء بداند و هر کاری را خود خواست ـ با بودجه بیت المال ـ انجام دهد و در مقابل کسی پاسخگو نباشد.
این در حالی است که تمام دعوا و درگیری از همان اوایل مشروطه تاکنون به خاطر تشکیل پارلمان بوده است و اگر پارلمان کنار گذاشته شود و یا نقشی فرعی به آن داده شود، دیگر این همه مبارزه آزادیخواهان و انقلابیون از مشروطه تا انقلاب اسلامی چه ضرورتی می توانست داشته باشد؟
مگر حضرت امام(ره) نمی توانست از همان ابتدا خود در جمهوری اسلامی حکومت کند و از دولت و مجلس و... صرف نظر کند؟ یقینا حضرت امام(ره) این توانایی و محبوبیت را برای این کار در ایران داشت، اما امام(ره) جمهوری اسلامی را خواسته ملت می دانست و تبلور اراده مردمی را در جمهوریت نظام محقق ساخت و تا پایان عمر نیز بر اهمیت مجلس تاکید ورزید و کیست که نداند که وجود مجلسی که بر دولت نظارت دارد نماد تام و تمام یک نظام مردمسالار است.
مخلص کلام اینکه، اگر آگاهانه یا ناآگاهانه بگوییم مجلس، آن زمان در رأس امور بوده و اکنون چون شرایط فرق کرده، دیگر این گونه نیست، تیشه به ریشه جمهوری اسلامی زده ایم و با دشمنان همراه شده ایم که آنان نیز جز این را ادعا نمی کنند.
و اما...
دولت خود می تواند هر کاری را که می خواهد انجام دهد چرا که در کشورهای جهان سومی همچون کشور ما دولت آن قدر به صورت عملی اختیارات و وسعت امکانات و بودجه و پول و خدمه دارد که به راحتی نتوان آن را پاسخگو کرد، اما در این میان چرا باید فرمایشات امام(ره) را قربانی تمایلات و اهداف شخصی و گروهی کرد. آیا به راستی آقای احمدی نژاد در زمان دولت های پیشین و نیز دولت های بعدی ـ اگر در اختیار همفکران ایشان قرار نگیرد ـ همین نظر را داشته و خواهد داشت؟
حضرت امام(ره) در جمهوری اسلامی شأن بنیانگذاری دارد و بنیانگذار هم طبیعتا بیش از همه مسئول بنای گذارده خویش است، پس چرا باید به نسل جوان درباره نیات و حتی رفتار حضرت امام (ره) آدرس غلط بدهیم.
آیا کسی می تواند ادعا کند که در سیره امام(ره)، مجلس به عنوان نماد مردمی بودن نظام و فارغ از نوع ساختار نظام، مطرح نبوده است.
